Vorige week zag ik een voorstelling van het Nationaal Theater. Antigone. Het verhaal van Antigone is meer dan tweeënhalfduizend jaar oud. Het toneelstuk gaat over een vrouw die vasthoudt aan haar eigen principes. Ze onderwerpt zich niet aan het gezag en ze begraaft tegen de voorschriften in haar dode broer. Daarmee is haar lot bezegeld. Antigone weet dat ze moet sterven. Een tragedie.
Al een paar dagen zie ik de beelden van een Iraanse meisje voor me. Ze loopt in haar ondergoed over straat. Dat is een opgeheven middelvinger tegen de autoriteiten die haar dwingen een hoofddoek te dragen. Zij weet het en ze weet ook dat ze haar ondergang tegemoet gaat. Ze is een eigentijdse Antigone.