Vanmorgen met een natte tent naar Bath gereden. Die stad bleek een paar maten groter dan we gedacht hadden. Het was niet eenvoudig een parkeerplaats te vinden, maar dankzij een behulpzame Engelse dame zitten we nu achter de cappuccino in de Pump Room, een eind achttiende-eeuws neo-klassiek gebouw. Onder de Pump Room komt al eeuwen warm water omhoog. Gratis, warm badwater, dat konden de Romeinen en daarna nog generaties Engelsen wel waarderen. De upper ten resideerde graag in Bath net als in andere Europese badplaatsen en hier in de Pump Room is dat eind negentiende-eeuwse sfeertje gebleven. Een pianotrio speelt salonmuziek. De pianist zit rechter dan recht en speelt riedeltjes die me soms verrassen. De cellist heeft de muziekstukken al honderden keren gespeeld en hij kijkt, spelend, uiterst vriendelijk, lachend de zaal in. De violist is net naar de kapper geweest. Net als de anderen heeft hij een wit overhemd met een vlinderstrik. Tussen de nummers kletsen de heren genoeglijk met elkaar en in de hoge ruimte die maar voor een klein gedeelte gevuld is met taartjes etende Engelsen kun je hun gesprekken niet verstaan. Een aangenaam geruis spoelt over me heen, het geluid van de zee of van de eigen bloedsomloop in een schelp die je tegen het oor houdt. Af en toe een uitschietend O really of Heavens!
Aan het tafeltje naast ons zit een bejaarde man met zijn verrimpelde en verschrompelde echtgenote. Hij heeft ons een tijdje bekeken en beluisterd en nu kan hij zich niet meer inhouden: of we het bad van de koning wel gezien hebben? Zo zijn veel Engelsen. Ze bemoeien zich niet zo zeer met je, maar ze kunnen het niet hebben dat je ook maar iets van al het goede dat hun land te bieden heeft zou missen.
Buiten de Pump Room miezert het zoals het alleen in Engeland kan miezeren. Het is alsof je in een wolk loopt, of beter..of je onder een douche staat die in de nevelstand gezet is. Het woord shower is niet voor niets een homoniem woord in het Engels.