De meeste monumentale huizen aan het noordelijke gedeelte van de Oude Boteringestraat in Groningen zijn opgekocht en opgepoetst tot kantoorgebouwen voor de bestuurders van de universiteit. In de jaren zestig waren die huizen winkels en woonhuizen. De straat was minder doods. In het souterrain van een van die monumentale panden hadden de faculteitsverenigingen van de afdelingen Frans en Nederlands een kleine kelderruimte, de Boîte. In die – voor die tijd – alternatieve, stoffige en verveloze feestruimte stonden een paar oude stoelen en wat veilingkistjes waarop je kon zitten. Er was een primitieve bar en een pick-up om plaatjes te draaien. In de Boîte hoorde ik in de herfst van 1965 voor het eerst Yesterday. De hele avond werd dat prachtige, lyrische Beatleliedje gedraaid terwijl wij praatten en met elkaar en dansten. Ik danste de hele avond met een jaargenoot. Ze had een paardenstaart en prachtige donkere ogen. We vonden elkaar leuk, laat ik het daar maar bij houden.
Sinds die avond zijn de Beatleliedjes een beetje bij mijn studietijd gaan horen. Aan het eind van de jaren zestig onderscheidde je je door te houden van The Stones of van The Beatles. Ik was toen geen liefhebber van The Stones. Ik had meer met de klassieke eenvoud en schoonheid van de Beatleliedjes.