Er zijn veel afbeeldingen van Het laatste avondmaal. Op zo’n schilderij zit Christus te midden van zijn apostelen achter een tafel. Ik hoorde laatst via de radio dat iemand onderzoek heeft gedaan naar het afgebeelde voedsel op tafel. Op de vroegste schilderijen was er weinig te eten, maar de hoeveelheid voedsel is met de jaren zichtbaar gegroeid. Christus en zijn apostelen werden tijdens hun gezamenlijke laatste etentje in de loop van de eeuwen steeds welvarender.
Intrigerend op de afbeeldingen van het laatste avondmaal vind ik altijd weer de persoon van Judas. De rotzak is toch eigenlijk het interessantst. Het is niet altijd duidelijk wie van de twaalf apostelen Judas is. Ik let vooral op de gezichtsuitdrukking van de afgebeelde apostelen als ik Judas zoek. Ik vraag me dan af wie het gluiperigste gezicht heeft, maar soms kom ik er niet uit. Een steenhouwer die een paar bij elkaar horende grafmonumenten maakte op de begraafplaats Saint Hilaire in Marville, heeft het de kijker gemakkelijk gemaakt. Hij koos ervoor elf discipelen af te beelden en hij laat Judas weg. Op de vier zerkjes zijn elf apostelen in steen uitgehouwen. Op de meest linkse zerk is een lege plek. Die is niet bedoeld voor Judas; hij is bedoeld voor ons, voor de kijkers, zodat we ervan doordrongen raken dat er voor slechteriken als Judas geen plaats is, zelfs niet op een grafmonument in Noord Frankrijk.