W.H. Auden – Musée des Beaux Arts

About suffering they were never wrong,
The old Masters: how well they understood
Its human position: how it takes place
While someone else is eating or opening a window or just walking dully along;
How, when the aged are reverently, passionately waiting
For the miraculous birth, there always must be
Children who did not specially want it to happen, skating
On a pond at the edge of the wood: They never forgot
That even the dreadful martyrdom must run its course
Anyhow in a corner, some untidy spot
Where the dogs go on with their doggy life and the torturer’s horse
Scratches its innocent behind on a tree.

In Breughel’s Icarus, for instance: how everything turns away
Quite leisurely from the disaster; the ploughman may
Have heard the splash, the forsaken cry,
But for him it was not an important failure; the sun shone
As it had to on the white legs disappearing into the green
Water, and the expensive delicate ship that must have seen
Something amazing, a boy falling out of the sky,
Had somewhere to get to and sailed calmly on.

W.H. Auden – Musée des Beaux Arts

Als het over leed ging, zaten ze er nooit naast,
de Oude Meesters: hoe goed begrepen ze dat het hoort
bij een mensenleven; hoe het er zomaar is
terwijl iemand anders eet of een raam openzet of domweg langs loopt;
hoe, als mensen op leeftijd vol eerbied, hartstochtelijk wachten
op een wonderbaarlijke geboorte, er altijd kinderen zullen
zijn die niet perse willen dat het allemaal gebeurt, schaatsend
op een vijver aan de rand van het bos: Zij vergaten nooit
dat zelfs afschrikwekkend martelaarschap hoe dan ook zijn beloop
moet hebben in een hoek, op een rommelige plek
waar honden hun hondse leven leiden en waar het paard van de beul
met z’n onschuldige kont tegen een boom schurkt.

Op Brueghels Icarus, bijvoorbeeld: hoe alles zich afwendt
van de ramp zonder enige haast; de boer die ploegt moet
de plons toch gehoord hebben, de nog naklinkende schreeuw,
maar voor hem was het niet zo’n grote ramp; de zon scheen
zoals dat hoorde op de witte benen die in het groene water
verdwenen; en het kostbare, broze schip dat iets verbazingwekkends
waargenomen moet hebben, een jongen die uit de lucht valt,
moest ergens naar toe en zeilde rustig verder.