Voetpaden (2010)

Tien jaar geleden ontdekte ik dat Westerdijkshorn, net als andere plaatsen in Nederland, eeuwen lang door talrijke publieke wandelpaden verbonden was met de buitenwereld. Het belangrijkste voetpad was hier de Wolddijk die Westerdijkshorn met de stad Groningen verbond, maar er waren ook voetpaden naar Onderwierum en Onderdendam, naar Bedum en in westelijke richting, over de Oude Ae, naar Wetsinge. Daarnaast waren er voetpaden die naar een afgelegen woning of naar een steenfabriek liepen. 

Die voetpaden zijn vrijwel allemaal verdwenen. Hier en daar zijn nog restanten te vinden. De meeste paden werden in de negentiende eeuw opgeheven toen de Woldijk verhard werd.  

Die voetpaden moesten onderhouden worden en toen bijvoorbeeld een paar boeren uit Westerdijkshorn geen belang meer hadden bij het voetpad van Westerdijkshorn naar Onderwierum schreven ze een brief aan Burgemeester en Wethouders van de gemeente waarin ze dezen verzochten een gedeelte van het voetpad op te heffen. We lezen: Door het aanleggen van den grindweg, Wolddijk, Onderdendam en omdat hoogst zelden gebruik wordt gemaakt van het pad, kan het gevoeglijk van den legger worden geschrapt. Zo ging het hier en zo ging het overal in Nederland.

Maar zo ging het niet in Engeland. In dit land is een enorm netwerk van wandelpaden blijven bestaan dankzij een wettelijke bescherming van de rechten van de wandelaar. Waar je ook komt, overal vind je public footpaths, bridle ways, restricted byways, permissive paths en roads used as public paths. Wat kan behoudzucht soms een zegen zijn. The rights of way (het recht van overpad) is tot nu toe niet gewijzigd. 

Daarom kunnen wandelaars in Engeland langs de kust en over de South Downs door weilanden of tarwevelden van het ene dorp naar het andere lopen. Engeland is een wandelaarsparadijs,