Dankzij internet en de onvolprezen VPRO heb ik een numineuze ervaring van lang geleden kunnen reconstrueren. Op donderdag 25 april 1985, het was een koude en regenachtige dag, ook dat heb ik kunnen natrekken, had ik mijn kinderen op een Bedums schoolplein afgezet en ik reed direct door naar school aan de Coehoornsingel waar ik een blokuur les moest geven aan een vierde klas. Zoals gewoonlijk luisterde ik naar de autoradio, dit keer naar De Wandelende Tak, een uitzending van Walter Slosse die gewijd was aan een Argentijnse gitarist en zanger, Atahualpa Yupanqui. Ergens tussen Bedum en Ellerhuizen moet ik Vidala para la Sombra gehoord hebben. De tekst verstond ik toen nog niet, maar de betovering van de muziek en vooral van de stem van deze Argentijnse troubadour kwam volop binnen. Ik zette de auto langs de kant van de weg en luisterde terwijl de regen op het dak van de auto viel en andere auto’s passeerden.…. ….ik besloot niet verder te rijden en luisterde tot het radioprogramma was afgelopen.
Toen ik een kwartier te laat het klaslokaal binnenliep waar ik les moest geven, trof ik mijn leerlingen heel tevreden aan. Die hadden me helemaal niet gemist. Sommigen legden een kaartje, anderen waren met elkaar aan het kletsen. Ik vertelde hun waarom ik te laat was. Ze begrepen dat allemaal. Wat waren die kinderen toen nog begripsvol. Wat was leraar een prachtig beroep.
Maar ik had alleen het laatste stuk van de radio-uitzending over Atahualpa Yupanqui gehoord. Ik schreef Walter Slosse een brief: ik kon niet verder leven als ik niet de hele uitzending zou beluisteren. Walter Slosse begreep dat. Ik kreeg een cassettebandje als antwoord op mijn brief met een vriendelijk briefje. Dat briefje en die cassette heb ik jaren gekoesterd. Het waren de jaren waarin ik fanatiek Spaans studeerde, Yupanquis muziek werd mijn favoriete muziek. Na enige jaren verdween Yupanqui. Ik beluisterde zijn muziek niet meer tot ik twee jaar geleden een gitarist tegen kwam die ik over die prachtige muziek van Yupanqui vertelde, over de poëtische teksten van de Argentijnse zanger, over de VPRO-uitzending van destijds, over die opname waarop de ademhaling van de zanger zo’n wezenlijk onderdeel was van zijn stemgeluid. Hij keek me stomverbaasd aan. Nog nooit was hij een liefhebber van Yupanqui tegengekomen.