vanuit mijn raam soms vuurtorenlicht,
een bleke maan, sterrenpoeier; nooit
onbekende melkwegstelsels, geen
zicht op een zwart gat in het heelal,
laat staan een boer rijdend op een fiets
langs de wolken. wel oceaandepressies,
klotenweer en mijn gezicht, weerspiegeld
in het vensterglas. vanmorgen in het land
een verregende jager. hij loste de laatste
schoten van het jaar terwijl koude winterzon
zich verstopte achter grijze mist.
huizen, bomen dicht bij elkaar,
net als wij.
wat nou vergezichten!
ben je er nog?
o, gelukkig!
het is zo donker in deze tijd van het jaar
en wat ik nog wou zeggen:
niet de tijd gaat voorbij.
wij gaan.