Oxford, die Kunst der Fuge

We hadden de hele middag rondgeslenterd. Colleges bekeken, langs de Thames gelopen en bij Blackwell gedichten van Philip Larkin gekocht. Daarna opnieuw langs colleges. Nadat we in de Turf, ’n pub met een ongekend laag plafond wat gedronken en gegeten hadden liepen we in een winkelstraat en werden midden voor geraakt door sonore gambaklanken die uit een platenzaak kwamen. Overduidelijk Die Kunst der Fuge. Ik liep de winkel in waar een jonge verkoper volledig ingesloten door de prachtige muziek van Bach voor zich uit zat te staren. Hij had helemaal niet door dat er een klant in de winkel stond. Ik moest wat overwinnen om hem te storen. Deed dat uiteindelijk toch. 

Er kwam een bijzonder gesprek op gang. Die jongen wilde die Cd met de uitvoering van Fretwork aan mij verkopen, maar ik bespeurde ook aarzeling. Hij had hem liever voor zichzelf gehouden, dat bleek al gauw, eigenlijk wou hij hem niet kwijt. Het was een grappig gesprek. Die jongen was niet blij met de klant die hem van zijn geliefde muziek ging beroven. Ik begreep dat en ik vond het ook sneu voor hem. Aan de andere kant, dit was een winkel. Cd’s zijn in een platenzaak handelswaar, zoals sokken in een sokkenwinkel liggen om verkocht te worden. Op zeker moment zagen we beiden het grappige en het belachelijke van de situatie in. Ik kocht die Cd in de wetenschap dat die jongen een tijdje verstoken zou zijn van de mooist denkbare muziek. Wreed, maar wat heb ik van die opname van Die Kunst der Fuge genoten! Het onvoltooide werk van Bach kan volmaakt uitgevoerd worden… door een gamba-ensemble.