1
zur veilchenzeit über die hügelriffe, erdzeichen
gelesen im muschelkalk, wo die wolle wächst
aus rauher wurzel, der weidenzeile inten beigemessen
und ihrem wasserlauf, dem fortgetragenen murmeln
der quellgeister, im frühlingstrunkenen flor
grünts blütenschäumend auf, das schüttre flurgehölz
erweckt von winterharten anemonen, auf jeder wiesenwelle,
tief in den grund geduckt, die veilchenblauwen polster
der feuchte schrund vom maulwurf um und um geackert
und gehöckert, vom lerchenhimmel ausgetropft
das fahle morgenlicht im atmenden widerschein
des landstrichs unter meinen füssen.
2
Vergiftet sind meine Lieder
Heinrich Heine
das flurbuch aufgeschlagen, unwirsch die biosphäre.
im waldstück, wo vormals anemonen, wo veilchenblauer
schimmer, liegt alles rings zerstochen, panzerstände
ausgehoben mit dem spaten, verstünnelt und verstummt
sind meine areale, von erdumwälzern der heckenwuchs
zerstückt und ausgebrannt, was voller dornen rankte
und afgekrallt an ashaltierter strasse letzter ordnung,
liegt abgeschlagen kreuz und quer auf weg und wiesen-
streifen durrch die plantage hinterm maschendraht
ziehn giftige gelbe schwaden als frühlingsboten
über land, den unrat der agrarfabriken breit aufs
ackerland gekippt, das trinkwasser mit jauche versetzt,
stallweise weggeschüttet das nitratgemelk und wohin?
gott schenke uns allen eins säurefestes und abgashartes
gewissen, die alten dörfer hinter den hügelriffen,
tief in sich versunken, wollten ihr zeitliches
noch nicht segnen lassen, ach, sieh nur, wie die siechen
dort hängen, schicksalsergeben am seltwassertropf.
Viooltjestijd
1
in de viooltjestijd las ik op heuvelhoogten de aarde
in schelpkalk, waar wol groeit
uit ruige wortel, ik heb de contouren van de weiden onder
maar weer eens bemeten en ook de afwatering, het ver hoorbare murmelen
van kwelgeesten, in voorjaarsdronken bloei
groent het bloesemschuimend op, het povere kreupelhout
is gewekt door winterharde anemonen, op iedere golving van de wei,
tegen de grond gekleineerd, het viooltjesblauwe dek
de vochtige ril door een mol om en om geploegd
en opgeworpen, vanuit de leeuwerikenhemel druppelt
de bleke ochtend in het ademende tegenlicht
van de landstreek onder m’n voeten.
2
het veldboek ligt open, nors is de biosfeer.
in dit stukje bos, waar ooit anemonen en viooltjesblauwe
glans, ligt nu alles naar alle kanten uit kapot, er zijn tankgrachten
uitgegraven met de schop, verminkt en verstomd
zijn mijn arealen, door hekken die het land omsluiten
verbrokkeld en uitgebrand, wat vol doornen zich slingerde
klampt zich nu vast aan de nieuwste ordening van het asfalt,
ligt afgerukt kris kras op weg en stroken weiland,
door de plantenzooi achter ijzergaas
trekken giftig gele gewassen als voorjaarsboden
over het land, de rotsooi van de landbouwfabrieken breeduit
op de akkers gekiept, het drinkwater met gier vermengd,
als in een stal weggesmeten de nitraatmelkerij en waar moet het heen?
hopelijk schenkt de Here God ons een zuurbestendig geweten dat
tegen uitlaatgas kan, de oude dorpen achter de heuvels,
diep in zich zelf verzonken, hadden hun tijdelijk bestaan
nog niet met deze laatste zegen willen afsluiten, ach, kijk nou, hoe ze daar
kwijnend hangen, overgeleverd aan noodlot en bronwater.